افتخار بی‌چون و چرای پهلوانان و ورزشکاران باستانی این بوده و هست که رادمردی چون علی(ع) مولا و مقتدای آنان است.
ورزش باستانی همواره به خود بالیده است که به نام و یاد آن پهلوان پهلوانان و آن دلاور بی‌همتا متصوف بوده است از اینرو هیچ زورخانه‌ای نیست که به تصویری از آن امام همام تزیین نشده باشد و هیچ مراسم ورزش باستانی را سراغ نداریم که بدون یاد و مدح او برگزار شده باشد.
اینکه حضرت علی(ع) مورد علاقه ورزشکاران می‌باشد، به ویژگی‌ها و صفات وی باز می‌گردد.
او پهلوانی است که در سراسر زندگی خود صفات پهلوانی و دلاوری را از خود بروز داده و خود را به عنوان پهلوان، پهلوانان عالم به نبوت رسانده است، اما اینکه چرا آن وجود گرامی به عنوان محبوب‌ترین و برترین پهلوانان عالم شناخته شده است، رازی است که باید بر پهلوانان امروز ما مکشوف شود.
ورزشکاران و پهلوانانی که مرام علی(ع) را پیشه خود ساخته‌اند و او را مقتدای خود معرفی می‌کنند باید بر این راز شگفت‌انگیز آگاه باشند تا به راستی بتوانند همچون او راه دلاوری و پهلوانی را طی کنند.
آیا پهلوانی امیرالمؤ‌منین(ع) فقط به زور و بازو و سینه ستبر و قهرمانی‌ها و دلاوری‌های او باز می‌گردد؟
آیا ما علی(ع) را فقط از آن رو پهلوان می‌نامیم که مردانه و شجاعانه در میادین جنگ حضور یافته و از هیچ شمشیری ترس به خود راه نداده است؟
آیا پهلوانی علی(ع) به این است که همچون شیر به دل دشمن تاخته و در قاموس وجود او چیزی به نام ترس وجود ندارد؟
با صراحت تمام باید گفت: خیر! درست است که علی(ع) به آغوش مرگ می‌رفته، درست است که بهترین همدم او شمشیر است، درست است که وقتی پا به میدان نبرد می‌نهاده، هیچ دلاوری تاب مقاومت در برابر او را نداشته و باز هم درست است که علی(ع) بی‌باک‌ترین مرد میدان نبرد بوده است، اما حقیقتا این صفات و سرگذشت‌ها موجب نشده است که از او به عنوان پهلوان پهلوانان و الگوی قهرمانان یاد شود!
آنچه علی(ع) را پهلوان کرده صفات و ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری و معنوی او بوده که در کنار قدرتمندی و دلاوری وی از او شخصیتی بی‌همتا و یگانه ساخته است و این، همان چیزی است که باید مورد توجه ورزشکاران، قهرمانان و پهلوانان امروز ما قرار بگیرد.
علی(ع) قدرتمند و دلاور بود، اما ناجوانمرد نبود، نامهربان نبود، خودخواه و مغرور نبود و… در حقیقت باید گفت آنچه علی را علی کرد، همین صفات و ویژگی‌هایش بود.
از خودگذشتگی، ایثار، فداکاری و مهربانی او زینت بازوی قدرتمند و دل پرجرات او بود. یکی از حوادثی که در دل تاریخ ثبت شده و نام علی(ع) را همچون پرچمی بلند در اهتزاز نگهداشته، وفاداری و جوانمردی و مهربانی او در جنگ احد است.
در همین جنگ است که جبرئیل در گوش پیامبر زمزمه کرد که: «هیچ جوانمردی همچون علی نیست و هیچ شمشیری همچون ذوالفقار وجود ندارد.»
در جنگ احد لحظه‌ای سهمگین پدید آمد و پیامبر تنها ماند. مسلمانان در لحظه‌ای بحرانی به امید دستیابی به غنایم جنگ، جبهه را رها کردند و به سوی غنایم شتافتند.
دشمن از همین فرصت استفاده کرد و به سوی لشکر اسلام تاخت. لشکریان اسلام تار و مار شدند. بسیاری زخمی و بسیاری هم شربت شهادت نوشیدند. پیامبر در بحرانی‌ترین هنگامه جنگ تنها مانده بود و در معرض شمشیرهای تیز و بران دشمن قرار گرفته بود. زخم‌های جانکاه بر بدن پیامبر می‌نشست و دندان مبارکش بر اثر ضربه دشمن شکست. اینجا بود که علی(ع) به سوی پیامبر شتافت و با تمام مردانگی و جوانمردی و مهربانی، همچون پروانه‌ای عاشق بر گرد شمع وجود پیامبر گشت. وقتی علی(ع) دیواری از قدرت و جرات برگرداگرد وجود پیامبر(ص) کشید، پیکر مبارکش از تیر خصم درامان ماند. آنچه علی(ع) را در معرض تیر دشمن قرار داد تا پیامبر ضربه‌ای نبیند، مردانگی و وفاداری و جوانمردی او بود. همین بود که جبرئیل از دیدن این صحنه به وجد آمد و آن زیباترین جمله را بیان داشت: لافتی الاّ علی…
صدها نمونه از این دست در زندگی امام علی(ع) یافت می‌شود و در تمام این صحنه‌ها، صفات مردانگی و جوانمردی او با قدرت دلاوریش گره خورده است و این است راز محبوبیت بی‌چون و چرای علی(ع).
اگر قرار است که پهلوانان، راه علی را پیشه کنند و مرام او را بیاموزند، اگر می‌خواهند که در دلها نفوذ کنند و نام و یادشان تا ابد باقی بماند، باید در کنار دل پرجرات و بازوی قدرتمند و سینه ستبر خود، قلبی آکنده از عشق را در سینه خود بپرورانند و روحی سرشار از جوانمردی و وفاداری را در وجودشان تقویت کنند، باشد تا پهلوانان ما مرامی چون علی(ع) داشته باشند
افتخار باستانی کاران داشتن مقتدایی چون علی (ع) است
