صادقانه بگویم نوشتن برایم سخت است، اما گاهی باید نوشت… تا ماندگار شود…تا غبار زندگی محوش نکند.
صادقانه باید نوشت، پس صادقانه می نویسم که زندگی حسین ونکی با نام و یاد حسین)ع( ، ورزش زورخانه ای و نام مولایش علی (ع) معنادار شد.
می نویسم و می گویم که بذر عشق موال علی)ع( در دل ونکی از کودکی کاشته و به درختی تنومند تبدیل شد به طوری که
تمام جان زنده یاد حسین ونکی را در برگرفت.
این درخت ستبر با ریشه های عمیقش چون نخلی استوار و سر به فلک کشیده و چون بیدی مجنون که با شنیدن نام لیلی به لرزه در می آید، در طول زندگی پر معنا و مفهوم ، ونکی را به لرزه در می آورد.
او در تمام عمر با عظمتش ، با تمام توانم سعی در باز کردن پنجره ای داشت که رو به سوی پروردگار بود، پنجره ای از درون یک زورخانه . ساعتها مانند یک عاشق واقعی در زورخانه می نشست ، در دل با نام مولا اشک می ریخت ، از جای بلند می شد و میل وکباده به دست می گرفت و روح سرگردانش را آرام می کرد.
آنقدر ادامه می دادتا نوای مرشد سردم نشین ،فضای زورخانه را عطرآگین می کرد و حاج حسین به خود می آمد،روحش با زمین پیوند می خورد ….
ونکی دست بردار نبود، او عرفان عشق را در مکتب زورخانه و در مدرسه علی آغاز کرده بود. دست بردار نبود و هر روز
بیشتر مست زورخانه می گشت. زنده یادحسین ونکی ، مرد قدر فوتبال ،جنگجوی تشک کشتی ،عشق را فقط در گود زورخانه یافت.
از همان مکان هم به اوج رسید ،جان به جان آفرین تسلیم کرد و با کوله باری از یاد و خاطره از میان ما رفت .
حال با فرا رسیدن اولین سال درگذشتش خاطره های یکی پس از دیگری به نمایش در می آیند.
سهیراد ونکی در آستانه سالگرد پدر به رخصت پهلوان آنلاین گفت : به خاطر شیوع بیماری کرونا و برای حفظ سلامتی ورزشکاران
و هنرمندان تصمیم گرفتیم مراسمی برگزار نکنیم و هزینه های آن را صرف امور خیریه نمائیم .
سپهر ونکی نیز گفت : از تمام ورزشکاران و دوستانی که پیگیر مراسم سالگرد پدر بودند ، کمال سپاس را دارم و امیدوارم با
شکست کرونا مراسمی را در زورخانه برگزار کنیم .
روحش شادو یادش گرامی باد ….
