او مردی از نسل طلایی این کشور است ، مردی مهربان، ساده ، پرتلاش و خانواده دوست که پدر و مادر بعد از خداوند برایش مقدس ترین بودند .
مردمانی که شاید این روزها کمتر بتوان نمونه هایی از آنها را یافت اما واقعیت این است که این نسل که رو به کهولت می رود ؛ هستند و در میان ما زندگی می کنند. هستند و هنوز هم از شنیدن نام مادر ، پدر ، چشمانشان پر از اشک می شود.
محمد علی شهیدی متولد ۱۳۱۹ است. او یک مهندس است اما در استخدام ارتش بوده و بازنشسته این ارگان معزز است .
او به لحاظ اخلاق منحصر به فردش در نظر بسیاری از آشنایانش شایسته تقدیر است.
او نزدیک به چهل سال در خدمت پدر و مادر بوده است و از آنها تا لحظه ای که زنده بودند پرستاری می کرده است و با وجود بیماری آنها هرگز اخمی بر صورت نیاورده است و با طیف خاطر پرستارشان بوده تا زمانی که به قول خودش این امانت الهی به نزد پرودگار خویش سفر کنند .
شهیدی خود ورزشکارهم بوده است، کشتی می گرفته ، در دومیدانی فعال بوده ، فوتبال و والیبال را نیز پیگیری می نموده اما از همان دوران جوانی با بیماری دست و پنجه نرم می کند و دیگر نمی تواند ورزش را به طور حرفه ای پیگیری کند .
از او سوال می کنم زیباترین خاطرات زندگی ات چیست ؟
می گوید: کنار پدر و مادرم لحظه به لحظه زندگیم خاطره است. نگهداری از آنها ،لبخندی که بر لبانشان می نشست برای من بهترین خاطره است . شهیدی وقتی از پدر و مادرش صحبت می کند، دستانش را برروی سینه اش می گذارد و با چشمانی که از اشک تر شده سخن می گوید. این درحالی است که او برای نگهداری از خانواده اش ، از خواسته های شخصی اش نیز گذشته
است .
شهیدی از اینکه چطور ورزش را پیگیری نکرده چنین توضیح می دهد که دچار مشکلات جسمی شده و این مشکلات تاکنون هم ادامه دارد و متاسفانه این مشکلات مانع از این شد که در حوزه ورزش فعالیت بیشتری داشته باشد اما همیشه ورزش را پیگیری
می کند چرا که معتقد است ورزش می تواند نقش بسیاری مثبتی را در جامعه داشته باشد به ویژه جوانان را از بسیاری از معضلات دور می کند .
این مرد خانواده دوست که هم اکنون در بستر بیماری به سر می برد تخصص اصلی اش مهندس راه و ساختمان است اما یک نظامی است. او می گوید: تعهد در ارتش و تخصص در نظام مهندسی از من فردی متخصص و متعهد ساخته است که برای هرآنچه که پیرامونم قرار دارد، احترام و ارزش قائلم.
از او درمورد ورزش زورخانه ای و حال و هوایش سوال می کنم، با عشق و ارادت خاصی پاسخ می دهد و از دانسته هایش در این حوزه سخنانش را چنین بیان می کند : از قدیم الایام زورخانه ای ها افراد خاصی بودند، مردم آنها را از لحاظ اجتماعی بسیار دوست می داشتند و این درحالی است که به لحاظ معنوی نیز به خاطر فضایی که در آن آموزش دیده اند معنویت خاصی در وجودشان رشد می یافته .
شهیدی به داستانهایی که شفای بیماران از زورخانه ها گرفته می شده اشاره می کند و توضیح می دهد: این ها داستان نیستند ، واقعیت هستند و من این موارد را بسیار دیده ام .
او خبرنگار رخصت پهلوان آنلاین می گوید : بسیار علاقمند به این فضا هستم و قطعا اگر کمکی برای اعتلای این ورزش از دستم برآید، انجام خواهم داد .
او که خادم اهل بیت است می گوید : عاشق آقا ابوالفضل(ع) هستم و مدال نوکری او را گردن آویز دارم .
از او خداحافظی می کنیم اما هنوز چهره او و علاقمندی اش به ارزشها در چهره اش در یادم باقی است و به این فکر می کنم که این نسل طلایی در کجای تاریخ نامشان ثبت خواهد شد.
او رضایت پدر و مادرش را بزرگترین آرزویش عنوان می کند . داود قاسمیان
