در ماه رمضان، ماه پالایشِ جان از زنگارها، ماه پرواز روح، ماه لیله القدر، ماه قیام و صیام و سلام قرار داریم.
یک ماه فرصت برای عشق ورزی، عبادت، نیایش و تسلیم است. دریغ است در این ماه، جان را از غبارهایی که یازده ماه بر آن نشسته است، نپالاییم.
دریغ است در فصلی که نفس ها تسبیح، خوابْ عبادت و همه چیز برای تدارک خوب شدن آماده است، استفاده نکنیم و اینک ساعت های عزیز و پر ارج شب قدر ما را می خوانند تا رنگی تازه به زندگی ببخشیم.
بیایید این لحظه ها را قدر بدانیم. همین شب هاست که مناجات علی(ع) در نخلستان خاموش می شود. همین شب هاست که پیش از طلوع آفتاب، برق شمشیری آفتاب را به خسوف می نشاند.
همین شب هاست که کودکان یتیم شرنگ یتیمان را دیگربار در کام می ریزند. همین شب هاست که آسمان یتیم می شود و کهکشانْ کمرشکسته و نخل ها غریب و بی هم نوا می شود.
ماه رمضان را قدر بدانیم. ماهی که قرآن بر سفره جان ما گذاشته می شود؛ شبی که آسمانیان مهمان زمین هستند .
پس بکوشیم در این شب ها که شب های پاکی و پالایش است، آن چنان باشیم که در پایان ماه به «فطر» برسیم.
