حاج حسین بنویدی رسم پهلوانی را بی‌صدا به جا آورد.
گاهی آدم‌هایی هستند که بی‌آنکه در قاب‌های رسمی و جایزه‌دار جا بگیرند، ردّی عمیق در دل‌ها به جا می‌گذارند. حاج حسین بنویدی، از همان مردهاست؛ از تبار صداقت، از نسل دل‌سوخته‌هایی که خدمت را با نام می‌فهمند، نه نشان.
پیشکسوتی که سال‌ها در کنار زورخانه ای ها ایستاده و حالا در میدان دل و دین، خادمی می‌کند.
وی ده شب در هیأت ” اول مظلوم ” میزبان عزاداران حسینی بود ؛ نه برای دیده شدن، که برای باقی ماندن در مسیر نوری که به نام حسین (ع) روشن است.
او خادمی این شب‌ها را تقدیم کرده به ارواح پدر و مادر بزرگوارش، و همسر مهربانی که دیگر کنارش نیست، اما یادشان در هر لحظه‌ی این خدمت زنده است.
حاج حسین بنویدی، پیش از آنکه خادم یا ورزشکار باشد، «یادآور مرام» است. یادآور آن روزهایی که خدمت، افتخار بود؛ نه پُست. خادمی، عبادت بود؛ نه نمایش.
این روزها که نسل جوان در جست‌وجوی معنا و مردانگی‌ست، پیشکسوتانی چون او می‌توانند فانوس راه باشند؛ با صدای آرام، اما حضوری ماندگار. با لبخند بی‌ادعا، اما دلی سرشار از ایمان.
خادمی در مجلس امام حسین (ع)، سعادتی است که قسمت هر دلی نمی‌شود. و چه سعادتی بالاتر از اینکه خدمت‌ات، صدقه‌ای باشد برای عزیزان درگذشته‌ات و نوری برای آیندگان.
