ربیع‌الاول، ماه شکوفایی رحمت و سرور است؛ ماهی که جهان در پرتو میلاد پیامبر خاتم، حضرت محمد مصطفی صلی‌الله‌علیه‌وآله، جامه نو بر تن کرد.
در شب ولادت آن حضرت، آسمان‌ها غرق نور شدند و فرشتگان به یکدیگر بشارت دادند. در صحف آسمانی، از پیش خبر این میلاد ثبت شده بود؛ در تورات و انجیل، وصف پیامبری که از مکه برمی‌خیزد و امت خویش را به توحید، عدالت و رحمت فرا می‌خواند. حتی انبیای پیشین، از موسی و عیسی (ع) گرفته تا ابراهیم خلیل، نوید آمدنش را به امّت‌ها داده بودند.
اینک، آن وعده محقق شده بود؛ جهانی که در عطش عدالت و حقیقت می‌سوخت، شاهد برآمدن خورشیدی بود که رسالتش «رحمهً للعالمین» شد.
و در همان روز فرخنده، قرن‌ها بعد، ششمین ستاره ولایت، حضرت امام جعفر صادق (ع) چشم به جهان گشود؛ او که با نشر علوم الهی، پرورش هزاران شاگرد و تبیین معارف دین، پرچم خردورزی و معرفت را برافراشت و راه پیامبر را در قامت مدرسه‌ای جهانی استمرار بخشید.
میلاد پیامبر رحمت و امام حکمت، دو مناسبت مبارک در یک روز، نه تنها یادآور تاریخ پرشکوه اسلام است، بلکه پیامی جاودانه برای انسان معاصر دارد:
بازگشت به سرچشمه‌های ایمان، اخلاق و خرد.
