مرشدان طلایه داران و پیشقراولان زورخانه هستند . مردانی که اگر نباشند، چراغها خاموش و زورخانه بی معنا می شود .
آنها سفیران بی ادعای شعر وکلام و موسیقی هستند، آنها پیام آور جوانمردی و مرام و مسلک پهلوانی هستند .
آنها سردم نشینان بی سردم هستند که بی ادعا جان خود را در طبق اخلاص می گذارند و با هرضرب آهنگی
دقیقه ای از عمر خود را در مسیر بالندگی قرار می دهند .
آنها را باید راهبرانی صدیق دانست ، مردانی که دستان پینه بسته شان از سختی ها سخن می گوید و نوای آسمانی شان پیام انا الحق است در سرزمینی که فقط قدرت را به رخت می کشند.
مرشدان مردانی هستند که دهها و دهها و دهها سال است که فریاد می کشند، یا هو می کشند و علی می جویند و سخن از مردی و مردانگی می گویند.
همانهایی که در تاریکی و روشنایی روز از حق و حقیقیت می گویند تا مبادا که حقی ضایع شود .
همانهایی که کمر راست نمی کنند مگر زمانی که قرار باشد در برابر ظالمی به فرمان الهی بایستند و دست مظلومی را از سرمهر بفشارند .
آنها بانی می شوند نه برای خود ، بلکه آنها زمانی وارد گود می شوند که خاک را با عرق پیشانی ورزشکاران مرهمی سازند برای درمان دردمندی.
آنها وارد گود نمی شوند مگر اینکه دست نیاز دراز کنند نه در برابر خلق خدا بلکه در برابر باریتعالی .
آنها گلریزان می کنند نه برای خود، برای آنها که روزگارشان تیره و تار گشته و این نشان دهنده این است که می خواهد بگوید آنقدرها هم که می گویند زندگی سخت نیست .
اگر من و تو، ما شویم هیچ کس تنها نیست و نخواهد بود .
آنها می گویند: اگر من و تو ما شویم روزها همیشه عید است و شبها همیشه پر ستاره و خورشید مهر از سردر خانه هیچ مردی افول نخواهد کرد .
مرشد سالهاست که می گوید : بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک پیکرند .
آنها غصه هایشان را در دل پنهان می کنند چرا که به باور وجود پروردگاری رسیده اند که نوای هیچ انسانی را بی پاسخ نخواهد گذاشت .
اول و آخر مردان عالم ختم بخیر
