ای طبیب دردها خدا کند که بیایى.
پشت پرده غیبت، پنهـان گشته ای و چشمهای بی تاب ما در پی آن زلالـی، پاک تر از آب و آیـنه روزهای دلتنگـی را مرور می کند تا شاید پیـدا کند ردی و نشانی از روشـنی، و قلب های زنگـار خورده مان را پاک کند و دیده های کم سوی ما را به خورشید حضورت روشن کند…
ای دورترین نزدیک سر به راهی نهاده ایم که قرار است گامهـای مبارک و مهربانت را بر آن نهـی و نگاه هایمـان رابه آدینه ای دوخته ایم که عطر نفسهای تو لبریز کند، جام وجودمان را..
ای غریب آشنا لحظه های این دنیای درد آور و محنت زده را به امید تاب می آوریم و سپری می کنیم تا شایدشایستگی ایـن را بیـابیم که انفـاس قدسی تو بر روح هـای آزرده ما بدمـد و ما خسـتگان ایـن دنیای پوشالی و فرسوده از رنج فراق تو ، تو را از محبسی به نام « انتظار » رها سازی…
ای ناجی فاصله ها کی شود که گوش های ما در این هیاهوی ظلمانی صدای گام های آمدنت را که بر آسمان هستی
طنین انداز شده، بشنود و موسـیقی شوق را در دستگاه بی پایـان حضور پر مهرتو بنوازد..
ای پیدای پنهان آیا هنوز این دل های تشنه شایستگی دیدار جمال تو را نیافته اند؟ آیا هنوز چشمان ما توانایی دیدن آن درخشش آسمانی را ندارد؟ آیا هنوز قلب های ما آینه های غبار گرفته ای است که نمی تواند تو را بیابد؟
آیا ما منتظران حیران و سرگشته ات را در این دنیای بی رحم و پر از ظلم و رنج هنوزآن شایستگی و بایستگی را نیافته ایم که راهی به سوی خودت پیش ما نهـی؟
ای مطلوب دلها فقط تو را مـی جوییـم همانـطور که تو خواهـی و بـدان راه مسافر می شـویم که تو گویی…
ای مهدی موعود ای صاحب زمان پرهای پروازمان را به سوی این جمعه گشوده ایم و آماده ایم تا اگر لایقمان یافتی پر گشاییم و پا در رکاب تو بنهیم و جان های خود را نثارت کنیم… تو می آیی و بعد از آن دیگر جهان سنگفرشی از گلهای محبت و عدالت خواهد داشت.
ای حقیقت آفتابی. ای سبزتر از هر بهاری.ا ی مصلح و ای پایان بغض های فروخورده در گلو. ای آقا و ای صاحب زمان، دست به دعا گشوده ایم و سکوت را شکسته ایم و آن یگانه را فریاد زده ایم که خدا کند که بیایی. تا هنوز چشم از این جهان فرو نبسته ایم…
محمد کریمی
