یکی از سنت‌های معروف بین ورزشکاران این رشته، سور دادن و اطعام است. این سنت، ریشه مذهبی دارد. چرا که اطعام به مومنان از صفات پیامبر اسلام است. البته سفره‌داری به معنای آن نیست که همه ورزشکاران، باید مانند یکدیگر و به صورت گسترده این کار را انجام دهند. بلکه سفره‌داری، بستگی به بضاعت و امکانات مالی هر ورزشکار دارد. به همین دلیل اگر ورزشکار توانگر و دارایی، این کار را نکند، اصطلاحا می‌گویند «سفره‌دار» نیست. همچنین به مستمری که از طرف مقامات به پهلوانان صاحب بازوبند داده می‌شود، «حق سفره» می‌گویند؛ زیرا پهلوانان باید سفره‌داری کنند. مخصوصا اگر کسی صاحب زنگ و ضرب میشد، روز جمعه‌ای ورزشکاران را به صرف چای و شیرینی و یا ناهار در زورخانه، مفتخر به کسب حق احترام «زنگ» می‌‌‌‌‌‌گردید. در سالهای اخیر به علت تنگدستی و مشکلات مالی ورزشکاران، خصوصا زندگی آپارتمانی و مساحت کوچک و محدود ساختمان‌ها که امکان مهمانی وسیع را در منازل نمی‌‌‌‌‌دهد، غیر از موارد خیلی نادر، «سفره‌داری» انجام نمی‌‌‌‌شود، فقط گهگاه در باشگاه‌ها و به ویژه در زورخانه‌ها، ورزشکاران دور هم جمع شده و صبحانه یا عصرانه‌ای را دور هم میل می‌‌‌کنند. مورد دیگر سفره‌داری در قدیم آن بود که: وقتی که پهلوان یا پیشکسوتی به شهری سفر می‌‌‌کرد، ورزشکاران هر شب در خانه‌ای از او پذیرایی می‌‌‌کردند و اگر پهلوان از معروفین بود، این پذیرایی وسیع‌تر انجام میشد.
دعای سفره
در پایان لازم به ذکر است که: ورزشکاران زورخانه بنا به سنت، پس از صرف غذا نیایشی دارند که به آن «دعای سفره» می‌گویند. که همانند دعای پایان ورزش در زورخانه، دارای اصطلاحات و مضامین عارفانه‌ای است که یادگار پیشینیان و نمایانگر گوشه‌ای از فرهنگ زورخانه است. در زیر برخی از این نیایش‌ها را ذکر می‌کنیم:
- سفره بی‌ریا، نعمت کبریا، نوش جان شما، حضار: آمین.
- یا مولا برسان از این، بیشتر از این، گرمتر از این، بهتر از این: آمین.
- از دم چهل پیر، چهل میر، چهل عطار: آمین.
- از دم چهل سید، چهل فاضل، چهل ذاکر: آمین.
- حاجت حاجتمندان روا: آمین.
- هر که باشد عدوی شاه مردان، از برای نیستی او گفتیم «یا حق»: یا حق.
- هر که باشد دشمن عرفا.
- هر که باشد دشمن فقها.
- هر که باشد دشمن علما، از برای نیستی‌اش گفتیم «یا حق»: یا حق.
- در دم واپسین لال نمیری صلوات بفرست اللهم صل علی محمد و آل محمد.
