شب قدر، مرا به بیداری می‏ خواند

امشب، چشم‏ هایم را پنهان می‏ کنم تا خواب، راه دیدگانم را نیابد.
امشب، نزولی بزرگ را به تماشا می ‏نشینم؛ با صد هزار فرشته بر دستانشان حریر.

خواب، امشب در چشمان حیرت‏ زدگان از تماشای آن همه نور می‏ شکند.
آمدگان بی ‏درنگ، از آسمان و روندگان نورانی به آسمان، در تدارک کدامین واقعه باشکوه، چنین فرمانبرداران بی‏ چون و چرای خالق این شب هستند!
چه آشوبی در آسمان است و تو نمی‏ دانی.
باد، مأمور است تا رایحه باد صبا را برافشاند و اشک، بر آن است تا آتشی فرو نشاند.
امشب، امید طرح بازار دل شکستگان است و از فزونی نور، راه‏ های نهفته آسمان هویداست.
نویسندگان آسمان، قلم به دست، در تدارک بر چیدن سیاهی ‏ها از نامه ‏های شب بیداران امیدوار و اشک ریزان شب زنده دارند؛ زنهار، دل به او بسپار، ای شب زنده دار، تا سیاهی نماند.
مردی در خلسه نور و نماز، محو حضرت پروردگار است؛ «انا انزلناه فی لیله القدر»؛
محمد صلی الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم لوح زرین بهترین کلمات عالم را در حال نزولی بی‏ مانند، نظاره ‏گر است و قلب پیامبر، جایگاه ابدی کلام آمده از آسمان.
خداوند، امشب داستان بی‏ نظیر خلقت را بر پیامبرش می‏ خواند و سرود گوش نواز عبودیت و بشارت، از آبشارهای آسمان سرازیر است.
من، هزار شبانه بیدار، نگاهم، نیمی آسمان، نیمی به اشک و دستان خالی ‏ام رو به بی‏کران آسمان، بر رازهای مگوی عالم گوش سپرده ‏ام.
ذره ذره عالم، اکنون، قدردان لحظه باشکوه نزول است و چه بر خود می ‏بالد از تماس نور کلام خدا بر وسعت
خاکی ‏اش!
امشب خاک زمینی و هوای این جهان، گران قدرترین لحظات بودنشان را سپری می‏ کنند؛ چرا که عظمت کلام خود را در خود احساس کرده ‏اند.
شب قدر، مرا به بیداری می‏خواند و زمزمه؛ زمزمه ‏های عاشقانه با معبود. پس قدر باید شناخت دروازه ‏های گشوده آسمان را در شب قدر و غوطه ‏ور باید شد در نور تابان آسمان و نفس باید کشید در نزول آیات مقدس.