هفدهم شوال، نه تنها یادآور صحنه‌ای حماسی از تاریخ اسلام و نبرد جانانه حضرت علی (ع) با عمرو بن عبدود در جنگ خندق است، بلکه در تقویم سرزمین ما، روزی است برای بازگشت به اصالت؛ برای زنده نگه داشتن روح پهلوانی، مرام مردانگی و سنت‌های کهن زورخانه‌ای.
فرهنگ پهلوانی، فراتر از بازوهای نیرومند و ضرب‌آهنگ مرشد، قصه‌ی دل‌هایی است که با خاک و مردم گره خورده‌اند. پهلوان در فرهنگ ایرانی، تنها جنگاوری تنومند نیست؛ او مردی است با قلبی وسیع، دستی گره‌گشا و زبانی نرم که در میدان رزم همان‌قدر می‌درخشد که در کوچه‌پس‌کوچه‌های مردم‌داری.
زورخانه‌ها، این کهن‌معبدهای اخلاق و قدرت، قرن‌هاست که روایت‌گر روح بلند ایرانی‌اند. جایی که نفس مردان در حلقه ذکر و صدای ضرب، با یاد خدا اوج می‌گیرد و جوانمردی نه فقط در گفتار، که در کردار زنده می‌ماند.
ایران، در دل تاریخش، پهلوانان بسیاری دیده است؛ از پوریای ولی، آن مردِ لب‌دوخته برای حفظ غرور حریفی پیر، تا تختی، جوانمرد خاکی‌دل که پهلوانی‌اش نه فقط بر تشک کشتی، که در دل مردم جاودانه شد. این‌ها نه افسانه‌اند و نه خاطره‌هایی دور؛ بلکه شعله‌هایی‌اند که هنوز در دل ما روشن‌اند، و مرامشان، چراغ راه جوان امروز است.
در روز فرهنگ پهلوانی، بیایید به خود یادآوری کنیم که مرام پهلوانی، تنها برای زورخانه‌ها نیست. پهلوانی، شیوه‌ی زیستن است. در این جهان پرشتاب و پرهیاهو، گاهی یک رفتار جوانمردانه، یک دستگیری از نیازمند، یا حتی خاموش کردن آتش یک دل، می‌تواند بزرگ‌ترین پهلوانی باشد.
فرهنگ پهلوانی را زنده نگاه داریم، نه با شعار، که با شعور. با تداوم آن چیزی که از نیاکانمان به ودیعه مانده: اصالت، انسانیت و ایستادن در کنار حق.
اکرم شعبانی
