احمد وفادار مثل اکثر نوجوانان مناطق شمالی خراسان از سن هشت الی نه سالگی به کشتی چوخه روی آورد و در زمین خاکی زورآزمایی کرد. در نوجوانی کشتی چوخه را آغاز کرد و پس از مدتی در میادین کشتی حاضر و با حریفان خود در شهرستان درگز مبارزه نمود و با پهلوان علی مشایخی کشتی گرفت و بر او غلبه کرد و از آن تاریخ به بعد در کشتی چوخه مطرح گردید.
در سال‌های ۱۳۲۷ و ۱۳۲۸ جهت خدمت سربازی به مشهد مقدس اعزام شد و در سربازخانه بین کشتی‌گیران چوخه درخشید. چون شادروان پهلوان ابوالقاسم سخدری که مسئولیت ورزش لشگر را عهده‌دار بود متوجه حضور سربازی بسیار قوی و آشنا به فنون کشتی چوخه شد ، او را به سالن کشتی آزاد برده و با آموزش فنون کشتی آزاد و فرنگی آشنا کرد و مرتب با او به تمرین کشتی ادامه داد و متوجه شد که وفادار فوق‌العاده قوی و شجاع است.
ورود به تیم ملی کشتی ایران
سال ۱۳۲۹ در مسابقه‌های پهلوانی تهران شرکت نمود. در آن زمان بازوبند پهلوانی نزد پهلوان عباس زندی بود ولی وفادار موفق به کسب بازوبند پهلوانی این رقابت‌ها می‌شود و در سال ۱۳۳۰ بر تمام حریفان خود غلبه می‌کند. در سال ۱۳۳۱ تمام پهلوانان تصمیم می‌گیرند که بازوبند را از وفادار بگیرند و نگذارند که سه ساله شود و تمام دست‌اندرکاران فدراسیون کشتی از غلامرضا تختی می‌خواهند که در این مسابقه شرکت نماید که وی قبول نکرده و می‌گوید که “من با وفادار دوستی و رفاقت بسیار نزدیکی دارم”. ولی دوستان از او می‌خواهند کشتی بگیرد. احمد وفادار متوجه می‌شود که غلامرضا تختی هم در این مسابقه شرکت خواهد کرد. دیدار تختی و وفادار در مدرسه دارالفنون تهران برگزار شد و تمام جمعیت منتظر تماشای کشتی دو پهلوانی بودند که روی تشک رفته بودند. گل کشتی را آقای جعفر شیرخدا خواند و تمام جمعیت فکر می‌کردند که تختی برنده مسابقه خواهد شد اما وفادار که به کشتی پهلوانی و چوخه تسلط کامل داشت با فن کنده بر حریف غلبه نمود و برای همیشه صاحب بازوبند شد. از آن تاریخ به بعد پهلوان وفادار عضو تیم ملی شده و در مسابقه‌های جهانی و المپیک شرکت کرد.
احمد وفادار در مسابقه‌های جهانی ۱۹۵۱ هلسینکی فنلاند، بازیهای المپیک هلسینکی ۱۹۵۲ در فنلاند و مسابقه‌های جهانی ۱۹۵۴ توکیو ژاپن در وزن هشتم عضو تیم ملی کشتی آزاد ایران بود.
وی در روز سه شنبه ۴ اسفند ۱۳۸۳ پس از تحمل یک دوره بیماری قلبی در بیمارستان آریا مشهد دارفانی را وداع گفت.
