کاروان کربلا پس از وداع با پیامبر(ص) و حضرت زهرا (س) و امام مجتبی(ع) شب‌یکشنبه بیست و هشتم رجب سال شصت هجری مدینه را به سوی مکه ترک نمودند.امام حسین(ع) از بیعت با یزید خودداری کرده و شبانه همراه خانواده خویش از مدینه به‌مکه حرکت نمود. یک جامعه نمونه، در این کاروان متجسم بود. در دل تاریکی از کوره‌راه‌های بیابان‌ها گذر کردند.
یک ماه و چند روز از بیابان‌ها و کوهستان‌ها گذشتند و در هر منزل از خود، ردّی ازروشنایی و کرامت باقی نهادند.
روز سوم شعبان سال شصت هجری درست در روز میلاد امام حسین (ع) کاروان امام به مکه رسید و در محله شعب علی در خانه عباس بن‌عبدالمطلب اقامت گزید. مردم مکه به استقبال و دیدار خاندان پیامبر(ص) آمدند. در این‌ایام که در آستانه برگزاری مراسم حج بود، بسیاری از مسلمانان از سراسر قلمرو اسلامی به‌مکه می‌آمدند و این فرصت مناسبی برای امام حسین (ع) و خاندان پیامبر بود تا بامردم صحبت کنند تا اینکه نسیم آزادی در مکه وزیدن گیرد.
از سوم شعبان تا هشتم ذیحجه که امام حسین (ع) از مکه به قصد کوفه‌عزیمت نمود بیش از چهارماه در مکه اقامت داشتند. در این مدت، مردم گروه گروه با امام‌حسین(ع) تماس می‌گرفتند و ابراز وفاداری و حمایت می‌کردند.
در دهم رمضان نامه‌ای از سران و اعیان کوفه به امام حسین (ع) رسید که در آن‌نامه از امام دعوت شده بود به کوفه برود تا کوفیان به رهبری امام با یزید بجنگند.
امام در پاسخ نامه‌های مکرر سران و مردم کوفه، مسلم بن عقیل (پسر عموی‌خود) را به کوفه فرستاد تا میزان صحت گفته کوفیان را به اطلاع امام برساند.
با اعزام مسلم بن عقیل به کوفه، هجده هزار نفر از مردم کوفه با امام بیعت کردند ومسلم خبر این بیعت و وفاداری را به امام ارسال داشت لیک با تغییر یافتن حاکم کوفه‌وضع‌ِ مردم نیز تغییر یافت.
ابن زیاد از طرف یزید بن معاویه به عنوان حاکم کوفه انتخاب‌شد و با فریب و توطئه و قتل و کشتار، مردم‌ِ کوفه را از همراهی با مسلم بازداشت تا جایی‌که مسلم در یک جنگ نابرابر به تنهایی با سربازان ابن زیاد جنگید و سرانجام دستگیر وبه شهادت رسید.
همزمان با این واقعه و مطلع شدن یزید از نهضت امام حسین (ع) و فعالیت‌های‌ایشان سپاهی را به فرماندهی عمر بن سعد جهت دستگیری یا قتل امام حسین (ع) به‌مکه اعزام نمود و امام (ع) وقتی از ماجرا آگاه شد دیگر نتوانست منتظر رسیدن نامه مسلم بن عقیل باشد و ناچاراً در هشتم ذیحجه مکه را به قصد کوفه ترک نمود.
حرکت کاروان امام از هشتم ذیحجه تا دوم محرم که به کربلا رسید، حرکتی بودبرای بیدار نمودن انسان‌های تمامی تاریخ. این کاروان، منزل به منزل راه می‌سپرد تاآمیزه‌ای از عظمت و عزت و مظلومیت را بر صفحات تاریخ بنگارد و سرانجام این کاروان‌در دهم محرم ۶۱ هجری حماسه‌ای را آفرید، حماسه عشق، حماسه هویت انسانی،حماسه عاشورا.
روز شمار این حماسه، شمارش لحظاتی است که انسان‌هایی عاشق از فراز این‌روزها به معراج رفتند و در هر منزلی از خود خاطره‌ای به جای نهادند، خاطره‌ای که هرقصه آن درسی از عزت نفس و کرامت ذاتی انسان کامل امام حسین (ع) می‌باشد.
حماسه عشق، حماسه هویت انسانی،حماسه عاشورا
